ikea op zondag..

dat is erg, maar toch ook niet. we moesten wel want er moesten lampjes komen voor de kast. die kast hadden we met succes in elkaar gezet op zaterdag, de HOPEN kast. dat ging heel goed we waren een enorm goed team. er is geen onvertogen woord gevallen. ik heb alleen op mijn duim geslagen en nu zit er zo'n mooie bloedblaar onder mijn nagel. ben ik best blij mee want dat ziet er interessant uit.

we reden dus naar de ikea deze zondag en dat was even schrikken daar in amsterdam zuidoost. het leek wel of heel europa naar de ikea wilde. maar goed via een sluiproute over het industrieterrein konden we een beetje voordringen in de file. mijn geliefde schreeuwde nee nee nee, maar het lukte wel. een maal binnen viel het wel mee want de ikea kan tenslotte heel wat mensen herbergen. er staan bedden zat en als die vol zijn kun je ook nog op een bank gaan liggen. we kochten wat dingen, lampjes voor de kast, een wasmand, leeslampjes voor boven het bed heel mooi van chroom, een bamboe schaal voor fruit of zooi, een kitsch spiegel voor de kinderkamer, en twee aloe vera planten met zinken potjes. heel blij waren we weer. ik kan uren in de ikea lopen, oja en ik kan het ook nooit laten om er pakpapier met lint te kopen, van dat krullint of mooi kerstlint. want de kerst was ook weer begonnen bij ikea. ze hadden mooie lampenkransen waarvan je er veertig boven elkaar kon hangen als een soort giga kroonluchter, maar dan moet je wel in een loft wonen.
liefst was ik nog gravad lax gaan eten in het restaurant maar dat wilde mijn geliefde niet. dus wat hebben we toen gegeten eigenlijk? oja we gingen naar de snackbar aan de amsterdamseweg, en aten daar patat met frikandellen speciaal. mijn lief zat op hete kolen want de snackbarhouder had het steeds over AJAX en mijn lief wilde de uitslag niet horen. hoe heet die snackbar? de patat was lekker en de pindasaus ook.

de pieper

deze zondag moest ik werken. werken dat betekent voor mij dan in het weekend een pieper en een koffer mee naar huis nemen. in die koffer zitten allerlei spullen die ik nodig heb voor mijn werk, wanneer ik wordt opgeroepen dan he. en die pieper die kan dan dus afgaan. een pieper dat wordt ook wel een semafoon genoemd. dat wist u misschien wel. het ding heeft een nummer en als iemand dat nummer belt dan gaat die pieper dus af. dat is dus zo'n ding die dan de hele dag kan afgaan maar het hoeft niet. dat hangt er dus vanaf of degene die dat nummer heeft bij de meldkamer mij nodig heeft. voor het een of het ander. 24 uur moet ik dan dat ding bij me dragen. ik zorg dan dat ik wat snel voedsel in huis heb en blijf dan het liefste die 24 uur gewoon lekker thuis.
deze zondag ging hij overdag een hele tijd niet af. diep in je hart hoop je toch steeds dat die pieper niet afgaat, zo dat je allerhande kutklusjes in je huis kunt doen, bijvoorbeeld de sokkenla uitzoeken en kutsokken die niet lekker zitten weggooien, of al het voedsel wat over datum is weggooien uit de keukenkastjes. of dat je een beetje doelloos op het internet kunt surfen. of je ziektekostendeclaraties kunt afhandelen, bankafschriften in de daarvoor bestemde mapjes kunt doen, etc.
en als die pieper dan wel afgaat dan hoop je weer dat je de deur niet uithoeft. wat dus zo was om ongeveer half vier. toen kreeg ik een oproep en die heb ik dus telefonisch afgehandeld. dat was fijn. tegen een uur of acht 's avonds begon ik te hopen dat de pieper verder helemaal niet meer af zou gaan. want dan hang je al de hele dag en dan heb je geen zin meer om iets te doen. tenminste ik weet niet hoe het voor anderen is maar voor mij is dat zo. ook gaan allerlei magische gedachten een rol spelen met zo'n ding. zo van:"als ik nu naar de supermarkt ga dan gaat ie natuurlijk net af." of als ik onder de douche sta. of als ik mijn laarzen uittrek. mijn geliefde mag dan ook niet op msn vragen of ik al opgeroepen ben. want ik denk dan dat dat de goden verzoeken is. van die dingen.
om een uur of vijf maakte de pieper ook nog even een geluid maar het was niet het standaard oproepgeluid. het was het geluid van de lege batterij. ook weer een opluchting. gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest gehad om een reservebatterij mee te nemen, dubbele opluchting dus eigenlijk want nu hoefde ik de deur niet uit om een nieuwe batterij te kopen.
uiteindelijk ging de pieper om even over acht dus toch af. en toen moest ik wel de deur uit. inhoudelijk kan ik er natuurlijk niks over zeggen, wat ik dan moest doen enzo, want ik heb beroepsgeheim, maar ik was er zo'n drie uur mee bezig. om ongeveer 23.00 uur was ik weer thuis.
dus dat was wel ok. dan begint het volgende hopen weer, namelijk dat ie niet af gaat 's nachts, als je in bed ligt. want dat is het irritants, als ie afgaat als je net slaapt. om half twee ofzo, wordt je uit een fijne droom gerukt door dat klereding. als je al kunt slapen door de adrenaline, want dat valt soms ook niet mee. en een slaappil of een borrel kun je niet nemen, want stel dat je wordt opgeroepen, dan moet je helder en adequaat zijn. kortom je bent er 24 uur mee bezig. maar goed daarom heet het ook een 24-uursdienst natuurlijk. deze zondagnacht ging het ding niet. en het mooiste moment is dan als de wekker gaat om 8 uur 's morgens. dat is een soort lyrisch moment kwa stemming. dan realiseer je dat je lekker hebt doorgeslapen. en dan ben je er weer even vanaf. erg fijn is dat. dus dat deed ik deze zondag. bedankt weer.

fietsen

deze zondag gingen we fietsen. we fietsten kriskras door het dorp en waren op zoek naar een sportevenement. zo belandden we bij de hockeyvereniging. wij hadden nog nooit hockey van dichtbij gezien. dat is ook wat ben je veertig en heb je nog nooit hockey van dichtbij gezien. vandaag dus wel. We hebben het grondgebied van de hockeyvereniging betreden. de sfeer bij een hockeyvereniging is erg goed. erg gezellig. allemaal fijne hockeymensen, hockeyjongens en hockeymeisjes.
dus hebben we even staan kijken naar het 1e hockey team daar stonden de meeste mensen te kijken. dus we dachten dat zal het eerste wel zijn. maar de wedstrijd speelde zich voor het grootste deel af aan de andere kant van het veld. dus niet waar wij stonden. en om nou helemaal naar de andere kant van het veld te lopen. nee. daar hadden we ook geen zin in. mijn geliefde wilde sowieso liever even bij een voetbalvereniging langs de lijn staan. wel observeerde hij op de valreep nog dat je bij hockey wel erg diep door je knieen moet om een bal te raken met je stick. dat had hij zich nooit gerealiseerd. zo was het dan toch nog een leerzaam moment. we gingen weer. op zoek naar voetballers. zondagvoetbal. Dat is niet overal. Bij UVS was niks te beleven. en bij VVO ook niet. maar wel bij ASC. daar waren wat veteranen aan het spelen. af en toe gingen ze bijna vechten. de grensrechter, tevens coach, kneep de billen bij elkaar als hij in actie moest komen. dat was wel een grappig gezicht. hij strekte zich uit en vlagde met een pittig gebaar, en kneep tegelijkertijd zijn billen samen. mooi hoor. er was een mannetje met rode sokken, die geen bal afgaf. dat signaleerde mijn geliefde. maar goed we hadden dit ook wel weer snel gezien.
dus gingen we naar huis, om een beetje macaroni te eten. die macaroni was niet te vreten. ik had de verkeerde mix gebruikt, van honig. niet te vreten dus. dus heb ik bijna een hele zak witte weekendbollen gegeten van de albert heyn. dat was het. bedankt.

ps: we hebben ook nog de kranten gelezen. het parool en de volkskrant. plus magazines.